List do Szwagra

„Co się nażyłam…”

Fragmenty wiersza Agnieszki Osieckiej

Co się nażyłem, to się nażyłem

co się napiłem, to się napiłem

co wymarzyłem to moje!…

co pogubiłem, to pogubiłem

a co znalazłem to moje!

Co przegapiłem, to przegapiłem

a co zrobiłem, to moje!...

Myśmy żyli jak na wietrze,

Myśmy żyli niezbyt grzecznie,

Myśmy żyli niebezpiecznie,

ale jak!...

co nawarzyłem, to nawarzyłem,

co naprawiłem, to moje!

Co zapłaciłem, to zapłaciłem,

Co przebaczyłem, to przebaczyłem,

A co pamiętam – to moje

Drogi Szwagrze, moja najbliższa rodzino!

Czytając poezję Osieckiej, doszedłem do wniosku, że muszę dokonać pewnego wyboru z jej wiersza, „Co się nażyłem”, gdyż w sposób uniwersalny pasuje do naszych życiorysów. Opuściłem słowa, „Co przetańczyłem, to przetańczyłem”. My przecież nie „tańcory”.

Teraz wracając do „moja najbliższa rodzino”. Facet poszedł do lekarza, a ten zapytał, - Kto z rodziny chorował na tę pana przypadłość. Facet po zastanowieniu głębokim wykrzyknął radośnie.

- Szwagier. Lekarz jednak nie był życzliwy, gdyż oznajmił, „szwagier to nie rodzina”. Jędruś, dla mnie niezależnie od opinii lekarza jesteś najbliższą dla mnie rodziną. Mam w dupie genetykę.
Pozdrawiam całą rodzinę z wyboru serdecznego.

PS. Szanowny Szwagrze, tekst ten zmodyfikowany, napisany do Ciebie, z tego powodu, że bardzo pasują do siebie nasze życiorysy. „A co pamiętam to moje” – pogrubione przeze mnie.